يک کفش کوهنوردی خوب بايد حداقل چهار ويژگی داشته باشد. اول اين که کفش ليز نخورد، يعنی زيره آن بايد از جنس مرغوب و مناسب باشد. دومين ويژگی اين که آب به راحتی وارد کفش نشود، ديگر اين که از پيچ‌خوردگی پا جلوگيری کند و چهارمين و مهم‌ترين ويژگی اين است که رويه کفش بايد به قدری محکم باشد که با سقوط سنگ روی آن، پا آسیب نبیند.
ساق‌های بلند و سفتی کفش‌های کوهنوردی به کوهنوردان در مناطقی با شیب زیاد کمک می‌کند و این در حالیست که کفش یا پوتین‌های انعطاف‌پذیر در چنین نقاطی می‌توانند منجر به سر خردن یا افتادن فرد شوند. این سفتی در کفش‌ها به طور سنتی با استفاده از یک ساق کامل ایجاد می‌شود ولی برخی تولیدکنندگان از فیبر کربن برای ایجاد سفتی مورد نیاز استفاده می‌کنند.
کفش‌های کوهنوردی غالبا به شکلی طراحی شده‌اند که با کرامپون قابل استفاده باشند و برای این کار، حاشیه‌ها به سمت انگشتان و پاشنه قالب‌ریزی شده‌اند که جای خوبی برای اتصال کرامپون‌ها ایجاد می‌کند. سفتی کفش، دقت کرامپون را بالا می‌برد و به فرد اجازه می‌دهد در شرایط دشوارتر و شیب‌های زیاد نیز گام بردارد.
یک مورد مهم دیگر در کفش‌های کوهنوردی گرم نگه‌داشتن پا هست. برای جلوگیری از سرمازدگی در سرماهای شدید، سیستم عایق‌سازی گرمایی در کفش به کار برده می‌شود. کفش‌های سبک‌تر در رده‌بندی کفش‌های کوهنوردی جزو کفش‌های تک‌پوش هستند. این کفش‌ها به عنوان یک واحد عایق گرمایی عمل می‌کنند. کفش‌های دوپوش جزو دسته دیگر هستند که معمولا از یک پوسته غیر گرمایشی و یک لایه گرمایشی جداشدنی تشکیل می‌شوند و معمولا جنس لایه بیرونی چرم یا پلاستیک است. کفش‌های دوپوش برای محافظت طولانی مدت از پا در هوای سرد هستند. اگر لایه داخلی خیس شود می‌توان آن را جدا کرد و داخل یک کیسه خواب خشک نمود. از آن‌جایی که این امکان برای کفش‌های تک‌پوش وجود ندارد، این دسته از کفش‌ها برای برنامه‌های چندروزه در هوای سرد مناسب نیستند.